Οι Περιπέτειες του Χαμόγελου...

Βαριόμουν κλασσικά σήμερα το απόγευμα γι αυτό και αποφάσισα να ασχοληθώ λίγο με τη βιθλιοθήκη μου... εκεί που κοιτούσα λοιπόν τα βιβλία μου, ξέθαψα ένα παιδικό που μου το είχε φέρει μια θεία μου και θυμήθηκα τις φορές που το διάβαζα πριν κοιμηθώ... μέχρι και στο ταξίδι που κάναμε για να δω τους παππούδες μου... τότε μου φαινόταν τόσο υπέροχο... τα ποιηματάκια του ήταν γλυκά, γεμάτα αισιοδοξία... με έβγαζαν απ' την μοναξιά μου... θυμάμαι η αδερφή μου μου αφιέρωνε πολλά απ' αυτά... μέχρι και τις σελίδες είχα τσαλακώσει για να θυμάμαι προφανώς ποια με ταξίδευαν ποια με συγκινούσαν... Γι' αυτό και θέλω να γράψω μερικά εδω.. ίσως είναι πολύ παιδικά πια για εμάς τους εφήβους, αλλά πιστεύω μιλούν στην ψυχή ενός παιδιού... Οι περιπέτειες του Χαμογελου-Μάρω Λοίζου.

Ηταν και δεν ήταν,
μια φορά κι έναν καιρό,
ένα τόσο δα , τόσο δα
Χαμόγελο.

Γύρω, γύρω, γυρω
γλυκοπέταγε παντού,
μες στην ομορφιά της γης
και του ουρανού...

Αν και συ μια μέρα
πικραθείς πολύ πολύ
βάλε μια φωνή και
να δεις θα 'ρθει, θα 'ρθει.

Τέτοια βιβλία θα έπρεπε να διαβάζουν τα παιδιά... με αξίες και με σεβασμό... Για να το αποδείξω, παραθέτω ένα απόσπασμα το οποίο αναφέρεται στον Κυπριακό ουρανό... στο τούρκικο κι ελληνικό χαμόγελο...

"...Κι όταν τα δυο χαμόγελα, το Τούρκικο και το Ελληνικό συναπαντήθηκαν εκεί ψηλά, κοιτάχτηκαν, χαμογέλασαν κι ενώθηκαν. Ένα χαμογελαστό συννεφάκι πάνω από τη διχοτομημένη Λευκωσία. Και κάθε φορά που φυσούσε ο θαλασσινός αγέρας κι έπαιρνε το χαμογελαστό συννεφάκι μια κατα δω μια κατα κει, το'βλεπαν οι άνθρωποι από κάτω και μπερδεύονταν ποιο είναι το τούρκικο και ποιο το ελληνικό...

Και μόνο τα δύο Χαμόγελα δεν μπερδεύονταν παρ'ολο τον τρελό χορό τους εκεί πάνω.
Γιατί αυτά ξέρουν καλά πως τα Χαμόγελα δε χωρίζονται.
Ένα μόνο Χαμόγελο υπάρχει! Αυτό που ανοιγει τον άνθρωπο και τον ωθεί παραπέρα. Αυτο είναι που επιζεί τελικά...!"

Such a lonely day...

Such a lonely day

And it's mine
The most loneliest day in my life

Such a lonely day
Should be banned
It's a day that I can't stand

The most loneliest day of my life
The most loneliest day of my life

Such a lonely day
Shouldn't exist
It's a day that I'll never miss

Such a lonely day
And it's mine
The most loneliest day of my life

And if you go,
I wanna go with you
And if you die,
I wanna die with you
Take your hand and walk away

The most loneliest day of my life
The most loneliest day of my life
The most loneliest day of my life


Such a lonely day
And it's mine
It's a day that I am glad I survived.

πραγματικά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτό το τραγούδι θα ήταν το πρώτο που θα σκεφτόμουν μόλις ξυπνούσα... ειλικρινά αισθάνομαι μόνη... ακόμη και η μουσική δεν μπορεί να με βοηθήσει... ησυχία, μοναξιά και πόνος... αν δεν αναρρώσω γρήγορα, υπόσχομαι ότι δεν θα βγω ποτέ ξανά έξω... πόσο θα ήθελα να κλάψω... να ξεσπάσω... όμως ούτε αυτά δεν μπορώ να κάνω... γι αυτό και τα γράφω... ίσως αυτό είναι το καλύτερο φάρμακο... ίσως κι όχι γιατί στο τέλος τίποτα δεν αλλάζει...

Life.

1o post και δεν είναι κι ότι πιο ευχάριστο... είχα παει για λίγες μέρες στο νοσοκομείο... γι'αυτο και άργησα να γραψω... σήμερα το πρωί βγήκα οπότε δεν έχω και πολλές δυνάμεις... αλλά αποφάσισα οτι επρεπε να ξεκινήσω! όσο περίμενα για την εγχείρηση αναρίθμητες σκέψεις πέρασαν απ'το μυαλό μου... έβλεπα άρρωστους, μικρά παιδάκια που έκλαιγαν και στεναχωριόμουν ακόμα πιο πολύ... στην αρχή ήμουν αρκετά ψύχραιμη και προσπαθούσα να είμαι χαλαρή... όταν όμως ήρθαν να με πάρουν με το φορείο... τα είδα ολα... με κοιταζαν στους διαδρόμους με περιέργεια σαν να λέγανε " τι να έχει αραγε η κοπέλα?!" μέχρι και την τελευταία στιγμή ελεγα και ξαναέλεγα στον εαυτό μου να μην ανησυχεί... δεν μπορώ να πω είχα στηρίγματα γύρω μου... ακόμα κι από ανθρώπους που δεν το περίμενα... δεν ενιωθα μόνη.. σκεφτόμουν πως οταν βγω θα υπάρχει μια αγκαλια για μενα... όμως έναν άνθρωπο ήμουν σίγουρη πως δεν θα έβρισκα έξω απ'την πόρτα του χειρουργείου... πραγματικά μου έλειπες... εβλεπα την μαμά μόνη κι αναρωτιόμουν γιατί αυτός ο άγγελος πρέπει να τα περναει όλα αυτά... όμως εφυγες απ' τις σκέψεις μου γιατί βαρέθηκα να σκέφτομαι πως θα ήταν η ζωή μας αν υπήρχες... κουραστηκα να πληγώνομαι...:/

Αρκεί να μετρήσεις μεχρι το 2, να νιώσεις την καρδιά σου έτοιμη να σπασει... και μετά φωνές... φωνές και θολούρα... για περιπου 2-3 ώρες δεν μπορούσα να δω απολύτως τίποτα... το πρώτο πράγμα που αντίκρισα απ' ότι θυμάμαι ήταν το χαμόγελο της... αυτό το χαμόγελο που μου δίνει κουραγιο και δύναμη πάντα... δεν ξέρω αν το εχετε νιώσει ποτέ αλλα είναι αυτό που σχεδόν καταλαβαίνεις τα πάντα αλλα δεν μπορεις να επέμβεις... να βγάλεις ούτε λέξη... ξαφνικά ξέσπασα σε κλάμματα..." μην κλαις γιατί όπως θα κοιμηθείς, έτσι θα ξυπνήσεις..."

είχε δίκιο τελικά η νοσοκόμα... ολη η πίεση είχε βγει λίγο πριν με ναρκωσουν και ένιωθα τόσο μόνη, τόσο φοβισμένη... και δεν μπορούσα να κρατηθώ άλλο... ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία να πιστεψω σε κάτι δυνατό, σε κάτι που θα με βοηθούσε να ξεπεράσω αυτό το φόβο... ολοι στέφονταν στο θεό και παρακαλούσαν να τους βοηθήσει... δεν είναι πως δεν πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη... ίσα ίσα όλοι το έχουμε ανάγκη... αυτή τη στιγμή όμως δεν το είχα ανάγκη... είχα ανάγκη να πιστεψω πιο πολύ σε μενα... να μην λυγίσω... να μείνω δυνατή...

Πίστευα και σ'αυτους που με νοιάστηκαν, που με σκέφτηκαν έστω για λίγο όση ώρα βρισκόμουν για την εγχείρηση... αυτούς που ακόμα και το βράδυ έστειλαν να δουν αν είμαι καλα... και ΝΑΙ ΗΜΟΥΝ=) ένιωθα ευτυχισμένη και τυχερή....!