Αόρατη.

Σας έχει συμβεί ποτέ να σκεφτείται την ικανότητα να γίνεστε αόρατη όποτε το επιθυμείτε? όχι απαραίτητα επειδή θέλετε να αποφύγετε κάποιον ή να ξεφύγετε από μια κατάσταση... επειδή δεν αντέχετε άλλο την απόρριψη, τις δικαιολογίες, την αδιαφορία... έτσι νιώθω εγώ τον τελευταίο καιρό... "αόρατη"... όχι δεν έχω υπερδυνάμεις οπως ο superman:P είμαι απλά η Ελίνα... το κορίτσι που συνέχεια προσπαθεί, που δεν το βάζει κάτω... όμως εκείνη που θα είναι πάντα δεύτερη... δεύτερη στα μαθήματα, στις παρέες, παντού... δεν είναι ότι μου λείπει κάτι... πρέπει να είμαι ευγνώμων γι'αυτά που έχω... και είμαι! όμως νιώθω πάντα ένα κενό μέσα μου... νιώθω ότι ζω σε ένα γυάλινο κουτί... με φιμέ τζάμια... μπορώ να βλέπω και να θαυμάζω τα πάντα γύρω μου, όμως δεν μπορώ να τα αγγίξω... ούτε να τα νιώσω... γι αυτά είμαι ανύπαρκτη... αόρατη... πόσο θέλω να αγγίξω τον ουρανό, την ευτυχία, την επιτυχία!!! Πάντα επιθυμούσα να ζήσω την απόλυτη ευτυχία και ευχαρίστηση... να νιώσω σημαντική, ξεχωριστή... Είναι στιγμές που μόνο ξεχωριστή δεν νιώθω... είναι λες και είμαι το τελευταίο κοχυλάκι στον πάτο της θάλασσας... μπορεί αυτό τα ασημαντο κοχύλι να είναι σημαντικό? Ίσως για κάποιους να έχει και να θέλουν να το κρατήσουν μαζί τους... αυτή οι καποιοι είναι που του δίνουν την αξία που του αρμόζει... έτσι κι εγώ αναζητώ έναν καλό λόγο, μια επιβράβευση για να ξεφύγω απ΄τα δεσμά του γυάλινου κουτιού... Να νιώσω ελεύθερη, δυνατή και το κυριότερο ευτυχισμένη... ας μην αγγίζει την "απόλυτη" ευτυχία που επιζητώ απλά να είναι αρκετή για να μην νιώθω μόνη... αόρατη...

last thought.

Πραγματικά το να σε σκέφτομαι δεν έχει κανένα νόημα πλέον... Ουσιαστικα δεν έχω το δικαίωμα να το κάνω αλλά γίνεται ασυνείδητα... βαρέθηκα να σε βλέπω στα όνειρα μου... αφού μια ανάμνηση είσαι πλέον για μενα... αν δεν σε συνατούσα τυχαία στο διάδρομο, δεν θα εγραφα άσκοπες σκέψεις μου για σενα εδώ... ούτε θα ήσουν καθημερινή φιγούρα στον ύπνο μου... απορώ με τον εαυτό μου... τι με κάνει και προβληματίζομαι? τι με κάνει και ασχολούμαι? αφού εγώ το επέλεξα να γίνει έτσι? αφού το ήθελα απ' την αρχή? αυτή φταίει για όλα... αυτή... ο εφιάλτης των παιδικών μου χρόνων... αυτή που τόσες φορές με προσέβαλε... αυτή που τόσες φορές με έκανε να κλάψω... αυτή που χλευαζε τον θάνατο του πατέρα μου... που με κατηγορούσε... που.. που.. που.. μπορώ να γεμίσω σελίδες ολόκληρες με τις προσβολές και τα κακόβουλα σχόλιά της... και σε ρωτάω... είσαι περήφανος που αυτή η τόσο αγαθή και ευηπόληπτη κοπέλα στέκεται πλάι σου...? και να πω ότι σου αξίζει... ακόμη και τώρα μου φαίνεσαι τόσο αθώος... τόσο αληθινός... όπως την 1η φορά που με κοιταξες... ίσως λάθος μου αλλά δεν μπορώ να σου ριξω όλο το φταίξιμο... θύμα της διπροσωπίας της ισως είσαι... θα είναι αργά ομως όταν το συνειδητοποιήσεις... κρίμα που δεν θα είμαι εκεί να δω αν θα με σκεφτείς... θέλω να ξέρω δεν το κρύβω αλλά αυτό θα μείνει για καιρό μέσα μου... είμαι ακόμα στην σκεψη σου...? στο μυαλό σου...? :/