Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

Life.

1o post και δεν είναι κι ότι πιο ευχάριστο... είχα παει για λίγες μέρες στο νοσοκομείο... γι'αυτο και άργησα να γραψω... σήμερα το πρωί βγήκα οπότε δεν έχω και πολλές δυνάμεις... αλλά αποφάσισα οτι επρεπε να ξεκινήσω! όσο περίμενα για την εγχείρηση αναρίθμητες σκέψεις πέρασαν απ'το μυαλό μου... έβλεπα άρρωστους, μικρά παιδάκια που έκλαιγαν και στεναχωριόμουν ακόμα πιο πολύ... στην αρχή ήμουν αρκετά ψύχραιμη και προσπαθούσα να είμαι χαλαρή... όταν όμως ήρθαν να με πάρουν με το φορείο... τα είδα ολα... με κοιταζαν στους διαδρόμους με περιέργεια σαν να λέγανε " τι να έχει αραγε η κοπέλα?!" μέχρι και την τελευταία στιγμή ελεγα και ξαναέλεγα στον εαυτό μου να μην ανησυχεί... δεν μπορώ να πω είχα στηρίγματα γύρω μου... ακόμα κι από ανθρώπους που δεν το περίμενα... δεν ενιωθα μόνη.. σκεφτόμουν πως οταν βγω θα υπάρχει μια αγκαλια για μενα... όμως έναν άνθρωπο ήμουν σίγουρη πως δεν θα έβρισκα έξω απ'την πόρτα του χειρουργείου... πραγματικά μου έλειπες... εβλεπα την μαμά μόνη κι αναρωτιόμουν γιατί αυτός ο άγγελος πρέπει να τα περναει όλα αυτά... όμως εφυγες απ' τις σκέψεις μου γιατί βαρέθηκα να σκέφτομαι πως θα ήταν η ζωή μας αν υπήρχες... κουραστηκα να πληγώνομαι...:/

Αρκεί να μετρήσεις μεχρι το 2, να νιώσεις την καρδιά σου έτοιμη να σπασει... και μετά φωνές... φωνές και θολούρα... για περιπου 2-3 ώρες δεν μπορούσα να δω απολύτως τίποτα... το πρώτο πράγμα που αντίκρισα απ' ότι θυμάμαι ήταν το χαμόγελο της... αυτό το χαμόγελο που μου δίνει κουραγιο και δύναμη πάντα... δεν ξέρω αν το εχετε νιώσει ποτέ αλλα είναι αυτό που σχεδόν καταλαβαίνεις τα πάντα αλλα δεν μπορεις να επέμβεις... να βγάλεις ούτε λέξη... ξαφνικά ξέσπασα σε κλάμματα..." μην κλαις γιατί όπως θα κοιμηθείς, έτσι θα ξυπνήσεις..."

είχε δίκιο τελικά η νοσοκόμα... ολη η πίεση είχε βγει λίγο πριν με ναρκωσουν και ένιωθα τόσο μόνη, τόσο φοβισμένη... και δεν μπορούσα να κρατηθώ άλλο... ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία να πιστεψω σε κάτι δυνατό, σε κάτι που θα με βοηθούσε να ξεπεράσω αυτό το φόβο... ολοι στέφονταν στο θεό και παρακαλούσαν να τους βοηθήσει... δεν είναι πως δεν πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη... ίσα ίσα όλοι το έχουμε ανάγκη... αυτή τη στιγμή όμως δεν το είχα ανάγκη... είχα ανάγκη να πιστεψω πιο πολύ σε μενα... να μην λυγίσω... να μείνω δυνατή...

Πίστευα και σ'αυτους που με νοιάστηκαν, που με σκέφτηκαν έστω για λίγο όση ώρα βρισκόμουν για την εγχείρηση... αυτούς που ακόμα και το βράδυ έστειλαν να δουν αν είμαι καλα... και ΝΑΙ ΗΜΟΥΝ=) ένιωθα ευτυχισμένη και τυχερή....!

6 σχόλια:

Unknown είπε...

oreo kimeno..xerome pou eisai kala :) elpizo tora ola na einai kalitera
:)

over the happiness(: είπε...

πολυ ωραια λογια...

ευτυχως που εισαι καλα τωρα και ειναι ωραιο που ξερεις πως σε νοιαζοντε ;)

btw λατρευω το Searching for Neverland

eline=) είπε...

ευχαριστώ...!! πραγματικά νιωθω πολύ καλύτερα;)

panos srpk είπε...

Ειτε προκειται για εγχειριση ειτε για κατι πιο απλο, ο φοβος ειναι ιδιος σε ολους. Η διαφορα ειναι στον τροπο που τον αντιμετωπιζεις. Οταν εισαι δυνατος τοσο ψυχικα οσο και πνευματικα, τον αντιμετωπιζεις τελεια και νικας τον φοβο.
Προσωπικα εζησα πολλες δυσκολες εγχειρισεις και τιποτα δε σου δινει περισσοτερη δυμαμη περα απ' το κινητρο για ζωη

eline=) είπε...

δίκιο έχεις... ώρες ώρες όμως χάνω αυτό το κίνητρο...

MOLEMOU είπε...

ολα καλα ολα ωραια.ετσι μπραβο.καλη αρχη/