Αόρατη.

Σας έχει συμβεί ποτέ να σκεφτείται την ικανότητα να γίνεστε αόρατη όποτε το επιθυμείτε? όχι απαραίτητα επειδή θέλετε να αποφύγετε κάποιον ή να ξεφύγετε από μια κατάσταση... επειδή δεν αντέχετε άλλο την απόρριψη, τις δικαιολογίες, την αδιαφορία... έτσι νιώθω εγώ τον τελευταίο καιρό... "αόρατη"... όχι δεν έχω υπερδυνάμεις οπως ο superman:P είμαι απλά η Ελίνα... το κορίτσι που συνέχεια προσπαθεί, που δεν το βάζει κάτω... όμως εκείνη που θα είναι πάντα δεύτερη... δεύτερη στα μαθήματα, στις παρέες, παντού... δεν είναι ότι μου λείπει κάτι... πρέπει να είμαι ευγνώμων γι'αυτά που έχω... και είμαι! όμως νιώθω πάντα ένα κενό μέσα μου... νιώθω ότι ζω σε ένα γυάλινο κουτί... με φιμέ τζάμια... μπορώ να βλέπω και να θαυμάζω τα πάντα γύρω μου, όμως δεν μπορώ να τα αγγίξω... ούτε να τα νιώσω... γι αυτά είμαι ανύπαρκτη... αόρατη... πόσο θέλω να αγγίξω τον ουρανό, την ευτυχία, την επιτυχία!!! Πάντα επιθυμούσα να ζήσω την απόλυτη ευτυχία και ευχαρίστηση... να νιώσω σημαντική, ξεχωριστή... Είναι στιγμές που μόνο ξεχωριστή δεν νιώθω... είναι λες και είμαι το τελευταίο κοχυλάκι στον πάτο της θάλασσας... μπορεί αυτό τα ασημαντο κοχύλι να είναι σημαντικό? Ίσως για κάποιους να έχει και να θέλουν να το κρατήσουν μαζί τους... αυτή οι καποιοι είναι που του δίνουν την αξία που του αρμόζει... έτσι κι εγώ αναζητώ έναν καλό λόγο, μια επιβράβευση για να ξεφύγω απ΄τα δεσμά του γυάλινου κουτιού... Να νιώσω ελεύθερη, δυνατή και το κυριότερο ευτυχισμένη... ας μην αγγίζει την "απόλυτη" ευτυχία που επιζητώ απλά να είναι αρκετή για να μην νιώθω μόνη... αόρατη...

last thought.

Πραγματικά το να σε σκέφτομαι δεν έχει κανένα νόημα πλέον... Ουσιαστικα δεν έχω το δικαίωμα να το κάνω αλλά γίνεται ασυνείδητα... βαρέθηκα να σε βλέπω στα όνειρα μου... αφού μια ανάμνηση είσαι πλέον για μενα... αν δεν σε συνατούσα τυχαία στο διάδρομο, δεν θα εγραφα άσκοπες σκέψεις μου για σενα εδώ... ούτε θα ήσουν καθημερινή φιγούρα στον ύπνο μου... απορώ με τον εαυτό μου... τι με κάνει και προβληματίζομαι? τι με κάνει και ασχολούμαι? αφού εγώ το επέλεξα να γίνει έτσι? αφού το ήθελα απ' την αρχή? αυτή φταίει για όλα... αυτή... ο εφιάλτης των παιδικών μου χρόνων... αυτή που τόσες φορές με προσέβαλε... αυτή που τόσες φορές με έκανε να κλάψω... αυτή που χλευαζε τον θάνατο του πατέρα μου... που με κατηγορούσε... που.. που.. που.. μπορώ να γεμίσω σελίδες ολόκληρες με τις προσβολές και τα κακόβουλα σχόλιά της... και σε ρωτάω... είσαι περήφανος που αυτή η τόσο αγαθή και ευηπόληπτη κοπέλα στέκεται πλάι σου...? και να πω ότι σου αξίζει... ακόμη και τώρα μου φαίνεσαι τόσο αθώος... τόσο αληθινός... όπως την 1η φορά που με κοιταξες... ίσως λάθος μου αλλά δεν μπορώ να σου ριξω όλο το φταίξιμο... θύμα της διπροσωπίας της ισως είσαι... θα είναι αργά ομως όταν το συνειδητοποιήσεις... κρίμα που δεν θα είμαι εκεί να δω αν θα με σκεφτείς... θέλω να ξέρω δεν το κρύβω αλλά αυτό θα μείνει για καιρό μέσα μου... είμαι ακόμα στην σκεψη σου...? στο μυαλό σου...? :/

Οι Περιπέτειες του Χαμόγελου...

Βαριόμουν κλασσικά σήμερα το απόγευμα γι αυτό και αποφάσισα να ασχοληθώ λίγο με τη βιθλιοθήκη μου... εκεί που κοιτούσα λοιπόν τα βιβλία μου, ξέθαψα ένα παιδικό που μου το είχε φέρει μια θεία μου και θυμήθηκα τις φορές που το διάβαζα πριν κοιμηθώ... μέχρι και στο ταξίδι που κάναμε για να δω τους παππούδες μου... τότε μου φαινόταν τόσο υπέροχο... τα ποιηματάκια του ήταν γλυκά, γεμάτα αισιοδοξία... με έβγαζαν απ' την μοναξιά μου... θυμάμαι η αδερφή μου μου αφιέρωνε πολλά απ' αυτά... μέχρι και τις σελίδες είχα τσαλακώσει για να θυμάμαι προφανώς ποια με ταξίδευαν ποια με συγκινούσαν... Γι' αυτό και θέλω να γράψω μερικά εδω.. ίσως είναι πολύ παιδικά πια για εμάς τους εφήβους, αλλά πιστεύω μιλούν στην ψυχή ενός παιδιού... Οι περιπέτειες του Χαμογελου-Μάρω Λοίζου.

Ηταν και δεν ήταν,
μια φορά κι έναν καιρό,
ένα τόσο δα , τόσο δα
Χαμόγελο.

Γύρω, γύρω, γυρω
γλυκοπέταγε παντού,
μες στην ομορφιά της γης
και του ουρανού...

Αν και συ μια μέρα
πικραθείς πολύ πολύ
βάλε μια φωνή και
να δεις θα 'ρθει, θα 'ρθει.

Τέτοια βιβλία θα έπρεπε να διαβάζουν τα παιδιά... με αξίες και με σεβασμό... Για να το αποδείξω, παραθέτω ένα απόσπασμα το οποίο αναφέρεται στον Κυπριακό ουρανό... στο τούρκικο κι ελληνικό χαμόγελο...

"...Κι όταν τα δυο χαμόγελα, το Τούρκικο και το Ελληνικό συναπαντήθηκαν εκεί ψηλά, κοιτάχτηκαν, χαμογέλασαν κι ενώθηκαν. Ένα χαμογελαστό συννεφάκι πάνω από τη διχοτομημένη Λευκωσία. Και κάθε φορά που φυσούσε ο θαλασσινός αγέρας κι έπαιρνε το χαμογελαστό συννεφάκι μια κατα δω μια κατα κει, το'βλεπαν οι άνθρωποι από κάτω και μπερδεύονταν ποιο είναι το τούρκικο και ποιο το ελληνικό...

Και μόνο τα δύο Χαμόγελα δεν μπερδεύονταν παρ'ολο τον τρελό χορό τους εκεί πάνω.
Γιατί αυτά ξέρουν καλά πως τα Χαμόγελα δε χωρίζονται.
Ένα μόνο Χαμόγελο υπάρχει! Αυτό που ανοιγει τον άνθρωπο και τον ωθεί παραπέρα. Αυτο είναι που επιζεί τελικά...!"

Such a lonely day...

Such a lonely day

And it's mine
The most loneliest day in my life

Such a lonely day
Should be banned
It's a day that I can't stand

The most loneliest day of my life
The most loneliest day of my life

Such a lonely day
Shouldn't exist
It's a day that I'll never miss

Such a lonely day
And it's mine
The most loneliest day of my life

And if you go,
I wanna go with you
And if you die,
I wanna die with you
Take your hand and walk away

The most loneliest day of my life
The most loneliest day of my life
The most loneliest day of my life


Such a lonely day
And it's mine
It's a day that I am glad I survived.

πραγματικά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτό το τραγούδι θα ήταν το πρώτο που θα σκεφτόμουν μόλις ξυπνούσα... ειλικρινά αισθάνομαι μόνη... ακόμη και η μουσική δεν μπορεί να με βοηθήσει... ησυχία, μοναξιά και πόνος... αν δεν αναρρώσω γρήγορα, υπόσχομαι ότι δεν θα βγω ποτέ ξανά έξω... πόσο θα ήθελα να κλάψω... να ξεσπάσω... όμως ούτε αυτά δεν μπορώ να κάνω... γι αυτό και τα γράφω... ίσως αυτό είναι το καλύτερο φάρμακο... ίσως κι όχι γιατί στο τέλος τίποτα δεν αλλάζει...

Life.

1o post και δεν είναι κι ότι πιο ευχάριστο... είχα παει για λίγες μέρες στο νοσοκομείο... γι'αυτο και άργησα να γραψω... σήμερα το πρωί βγήκα οπότε δεν έχω και πολλές δυνάμεις... αλλά αποφάσισα οτι επρεπε να ξεκινήσω! όσο περίμενα για την εγχείρηση αναρίθμητες σκέψεις πέρασαν απ'το μυαλό μου... έβλεπα άρρωστους, μικρά παιδάκια που έκλαιγαν και στεναχωριόμουν ακόμα πιο πολύ... στην αρχή ήμουν αρκετά ψύχραιμη και προσπαθούσα να είμαι χαλαρή... όταν όμως ήρθαν να με πάρουν με το φορείο... τα είδα ολα... με κοιταζαν στους διαδρόμους με περιέργεια σαν να λέγανε " τι να έχει αραγε η κοπέλα?!" μέχρι και την τελευταία στιγμή ελεγα και ξαναέλεγα στον εαυτό μου να μην ανησυχεί... δεν μπορώ να πω είχα στηρίγματα γύρω μου... ακόμα κι από ανθρώπους που δεν το περίμενα... δεν ενιωθα μόνη.. σκεφτόμουν πως οταν βγω θα υπάρχει μια αγκαλια για μενα... όμως έναν άνθρωπο ήμουν σίγουρη πως δεν θα έβρισκα έξω απ'την πόρτα του χειρουργείου... πραγματικά μου έλειπες... εβλεπα την μαμά μόνη κι αναρωτιόμουν γιατί αυτός ο άγγελος πρέπει να τα περναει όλα αυτά... όμως εφυγες απ' τις σκέψεις μου γιατί βαρέθηκα να σκέφτομαι πως θα ήταν η ζωή μας αν υπήρχες... κουραστηκα να πληγώνομαι...:/

Αρκεί να μετρήσεις μεχρι το 2, να νιώσεις την καρδιά σου έτοιμη να σπασει... και μετά φωνές... φωνές και θολούρα... για περιπου 2-3 ώρες δεν μπορούσα να δω απολύτως τίποτα... το πρώτο πράγμα που αντίκρισα απ' ότι θυμάμαι ήταν το χαμόγελο της... αυτό το χαμόγελο που μου δίνει κουραγιο και δύναμη πάντα... δεν ξέρω αν το εχετε νιώσει ποτέ αλλα είναι αυτό που σχεδόν καταλαβαίνεις τα πάντα αλλα δεν μπορεις να επέμβεις... να βγάλεις ούτε λέξη... ξαφνικά ξέσπασα σε κλάμματα..." μην κλαις γιατί όπως θα κοιμηθείς, έτσι θα ξυπνήσεις..."

είχε δίκιο τελικά η νοσοκόμα... ολη η πίεση είχε βγει λίγο πριν με ναρκωσουν και ένιωθα τόσο μόνη, τόσο φοβισμένη... και δεν μπορούσα να κρατηθώ άλλο... ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία να πιστεψω σε κάτι δυνατό, σε κάτι που θα με βοηθούσε να ξεπεράσω αυτό το φόβο... ολοι στέφονταν στο θεό και παρακαλούσαν να τους βοηθήσει... δεν είναι πως δεν πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη... ίσα ίσα όλοι το έχουμε ανάγκη... αυτή τη στιγμή όμως δεν το είχα ανάγκη... είχα ανάγκη να πιστεψω πιο πολύ σε μενα... να μην λυγίσω... να μείνω δυνατή...

Πίστευα και σ'αυτους που με νοιάστηκαν, που με σκέφτηκαν έστω για λίγο όση ώρα βρισκόμουν για την εγχείρηση... αυτούς που ακόμα και το βράδυ έστειλαν να δουν αν είμαι καλα... και ΝΑΙ ΗΜΟΥΝ=) ένιωθα ευτυχισμένη και τυχερή....!