Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010

last thought.

Πραγματικά το να σε σκέφτομαι δεν έχει κανένα νόημα πλέον... Ουσιαστικα δεν έχω το δικαίωμα να το κάνω αλλά γίνεται ασυνείδητα... βαρέθηκα να σε βλέπω στα όνειρα μου... αφού μια ανάμνηση είσαι πλέον για μενα... αν δεν σε συνατούσα τυχαία στο διάδρομο, δεν θα εγραφα άσκοπες σκέψεις μου για σενα εδώ... ούτε θα ήσουν καθημερινή φιγούρα στον ύπνο μου... απορώ με τον εαυτό μου... τι με κάνει και προβληματίζομαι? τι με κάνει και ασχολούμαι? αφού εγώ το επέλεξα να γίνει έτσι? αφού το ήθελα απ' την αρχή? αυτή φταίει για όλα... αυτή... ο εφιάλτης των παιδικών μου χρόνων... αυτή που τόσες φορές με προσέβαλε... αυτή που τόσες φορές με έκανε να κλάψω... αυτή που χλευαζε τον θάνατο του πατέρα μου... που με κατηγορούσε... που.. που.. που.. μπορώ να γεμίσω σελίδες ολόκληρες με τις προσβολές και τα κακόβουλα σχόλιά της... και σε ρωτάω... είσαι περήφανος που αυτή η τόσο αγαθή και ευηπόληπτη κοπέλα στέκεται πλάι σου...? και να πω ότι σου αξίζει... ακόμη και τώρα μου φαίνεσαι τόσο αθώος... τόσο αληθινός... όπως την 1η φορά που με κοιταξες... ίσως λάθος μου αλλά δεν μπορώ να σου ριξω όλο το φταίξιμο... θύμα της διπροσωπίας της ισως είσαι... θα είναι αργά ομως όταν το συνειδητοποιήσεις... κρίμα που δεν θα είμαι εκεί να δω αν θα με σκεφτείς... θέλω να ξέρω δεν το κρύβω αλλά αυτό θα μείνει για καιρό μέσα μου... είμαι ακόμα στην σκεψη σου...? στο μυαλό σου...? :/

Δεν υπάρχουν σχόλια: